Beskid Żywiecki - zimowa Mała i Wielka Rycerzowa

Trochę już jest nudne narzekanie na obecne zimy. Nudne, ale zupełnie mnie nie ciągnie chodzić zimą w błocie, więc gdy tylko wraca mróz i spada śnieg odpalam prognozy szukając słońca.

W planach były albo Sudety albo Beskid Wyspowy...

Ale plany są po to aby je zmieniać.

Tradycyjnie rzucam chłopakom przynętę - prognozy, które pokazują, że ma być słońce, choć w różnej ilości. W sobotę zadaje pytanie, kto jedzie? Marek pyta o której trzeba by wyjechać - o piątej odpisuje. To o piątej podjeżdżam po Ciebie dostaję odpowiedź.

W aucie potwierdzamy, że jedziemy na Rycerzową i ruszamy.

Jeszcze tylko tradycyjna kawa i lecimy. Pod Bielskiem niebo się różowieje - o będzie dobra pogoda!

i po kolejnych kilkudziesięciu minutach docieramy, do zmrożonej Soblówki - termometr w aucie pokazuje -16 stopni. Brrrr, no nic trza szybko ruszyć, aby wyjść z cienia doliny. Śnieg skrzypi, marsz rozgrzewa, a widok żarzących się drzew w promieniach wschodzącego słońca dodaje chęci do życia.

Po chwili docierają do nas promienie słońca, które wyłania się zza grzbietu i od razu świat wokół pięknieje:

Im wyżej, tym robi się cieplej, na pewno słońcu pomaga brak lasu, drzewa w tej okolicy jakimś dziwnym cudem zniknęły...Za nami pojawiają się pierwsze widoki. Tylko niech ten szlak w końcu przestanie się tak mocno wspinać 😁

Dość szybko wychodzimy z lasu i możemy zacząć oglądać budzący się świat i domostwa. Pojawiają się pierwsze widoki.

Pojawiają się, bo z lasu pozostały tu nędzne resztki:

gdzie ten las...

Niżej śniegu było mało, więcej zmrożonej ziemi i lodu a drzewa gołe, ale tam wyżej widzimy, że jest bielej!

Miedzy drzewami rozpoznajemy Pilsko i Babią Górę wyłaniającą się zza gór. O zapowiadają się piękne widoki!

Im wyżej podchodzimy, tym robi się coraz bardziej widokowo. Chwilę przystajemy (kolejny raz) i podziwiamy panoramę Beskidu Żywieckiego:

Widoki od lewej na: Grupa Lipowskiego Wierchu (tam byliśmy miesiąc temu), przez Grupę Pilska i wystającą za nim Babią Górę

Ruszamy. Po chwili padam na kolana. Ratując się uderzam aparatem o śnieg. Wstaje, kolano boli jak diabli, ale gorzej bo nie mogę przykręcić zoomu w obiektywie. Okazuje się, że wysunięta końcówka obiektywu jest krzywa. Próbuje ją wyprostować i...udaje się. Obiektyw odżywa. Uff. Nie ma on ze mną lekko, w grudniu wpadł mi w śnieg, teraz oberwał...dobrze, że to Pentax.

Ruszam powoli, mając nadzieję, że i z kolanem będzie lepiej - na szczęście po chwili nie czuje już bólu. Przed nami zza grzbietu pojawia się chmura? Mgła? Chmury? Myślę, o może będzie morze chmur po drugiej stronie?

Wchodzimy w resztki lasu, od razu robi się i pięknie ale i mroźnie.

Zgłodnieliśmy - czas by coś zjeść, ale w lesie mróz szczypie mocno, więc proponuję wytrzymać kilka minut i zjeść po wyjściu z lasu. Gdy po chwili z niego wychodzimy, zapominamy o głodzie, bo...przed nami odsłania się piękno!

Dotychczas omijałem tą halę. Halę Rycerzową - no piękna jest!

Postanawiamy podejść pod widoczne szałasy i tam dopiero zjeść. Podchodząc mam smaka na widoki jakie myślę dziś stąd pooglądać. Na południu zza lasu pojawia się pierwszy widok. Mała Fatra:

Docieramy pod szałas na Hali Rycerzowej. Tu zrzucamy plecaki i zanim zabierzemy się za jedzenie to obchodzimy go wokół robiąc zdjęcia widoków. Na prawdę są one ładne.

Niestety, kierunek na który najbardziej liczyłem, najbardziej zawiódł. Tatry są ledwo widoczne w chmurach. Na zdjęciu poniżej trzeba mocno się przyjrzeć by je zobaczyć:

zbliżenie na nie:

Widoczny za to dobrze jest Beskid Śląski - od Baraniej Góry z grzbietem biegnącym do Skrzycznego, pod którym widać ramię biegnące ku dobrze widocznej Hali Radziechowskiej (pod Skrzycznem, nieco na prawo):

Zza grzbietu wyłania się Mała Fatra:

Pobielone drzewa całkiem udanie zastępowały brak dalekich widoków. Babia Góra:

Po podziwianiu widoków nastał czas na drugie śniadanie. Na tyłach szałasu znajduje się zadaszenie z materacem. Gdyby tylko zakryć przód, byłoby całkiem fajne miejsce do noclegu. No oprócz śmieci:

Nigdy nie zrozumiem tych śmieciarzy.

Pojedli, popili więc czas ruszać dalej. Podchodzimy pod Mała Rycerzową. Spod drzew jest piękna panorama Beskidu Żywieckiego:

Z niej ruszamy ku Wielkiej Rycerzowej:

Schodząc ku Przełęczy Halnej podziwiamy widok ku Wielkiej Raczy - teren między Banią a WR jest mi nieznany więc z tym większą przyjemnością go podziwiam:

Widać Wielką Raczę i schronisko pod samym szczytem:

oraz schronisko na Przegibku:

I krzyż na Bendoszcze:

Z lewej wyłania się niżej leżące schronisko, które mieliśmy pominąć, ale na jego widok zmieniamy plany. Lubię te bacówki, a z tym miejscem mam piękne wspomnienia.

Kupujemy po herbacie i chwilę w nim odpoczywamy, podpatrując jak rodziny grają w gry planszowe. W głowie świta mi pomysł, aby tu zabrać nasze rodziny...zobaczymy co z tego wyjdzie (oby coś na miarę Szyndzielni).

Wychodzimy i teraz czeka nas podejście, a jest ono całkiem całkiem:

Znów im wyżej, tym lepsze widoki, tym drzewa coraz bardziej oblepione śniegiem.

Zdobywamy szczyt, robimy tu krótką przerwę i ruszamy szlakiem granicznym w dół.

Jest pięknie.

Na samej górze jest więcej śniegu, choć nie wiem czy nawet do kolan. Natomiast im niżej schodzimy tym jest go mniej i robi się ślisko. Aż w końcu ląduje na czterech literach co mnie zmusza do założenia raczków. W nich już idzie się dużo lepiej. Mijamy las z dziurami koło pni:

i docieramy na Przełęcz Przysłop. Tu zdziwienie - nie ma wiaty. Choć to może i lepiej bo syf koło niej był okropny - śmieć na śmieciu i do tego wszyscy to traktowali jak kibel.

Oglądamy Świtkową, opowiadałem o niej wcześniej Markowi, a raczej o podejściu na nią, na Oszast - kiedyś muszę tam wrócić, by móc pooglądać widoki.
Czas na zejście do auta. Zielonym szlakiem, nieco nudnym dla mnie. Z początku jest jeden widok: