Diabla Góra-wiosenny spacer.

Kolejny dzień z piękną wiosenną pogodą, więc wymyślamy kolejny spacer. Rodzinny.
Dziś jedziemy na Diablą Górę w Bukownie.

Byliśmy tu już jesienią. Parę lat temu. Było cudownie:

We wtorek pojechałem w dąbrowskie buczyny i okazało się to strzałem w dziesiątkę, więc tym bardziej ciekawi nas jak się Diabla zaprezentuje wiosną.

Początek...prawie, że jesienny, leżą liście na ziemi, dopiero dalej od drogi się zielenią liście:

Tu początek ścieżki w las.

A tu już początek podejścia na górę.

Poprzednim razem moje dziewczyny obeszły górę, ja zaś na nią wlazłem i potem do nich dołączyłem. Dziś wszyscy się wspinamy i podziwiamy wiosenne oznaki. Ptaki koło nas latają, ćwierkają, śpiewają. Pięknie! Wśród liści i traw nieśmiało pierwsze kwiaty się pokazują.
Nagle słyszymy śpiew jakiegoś ptaszora, a potem widzę jak przelatuje i siada na konarze. Po chwili słychać charakterystyczny odgłos i już wiemy co to! To dzięcioł czarny! Oczywiście, jaki to dopiero w domu rozkminiamy. Tu odgłos jego śpiewu.

A na tym zdjęciu on jest, choć go nie widać ;), siedzi i stuka w konar, który wychodzi za drugiego drzewa z lewej, z tych pięciu w pierwszym rzędzie.
Moje żona znajduje nóż, który zabieramy ze sobą. No i na szczyt mamy już naprawdę blisko!

Już widać kopułę szczytową. Za drzewem.

Zdobywamy szczyt! Rok temu pierwszy to górka Środulka, tym razem bardziej dziki. Dobrze to rokuje na dalszy czas (choć w sumie w planach była rundka po schroniskach, a jak wiadomo taki czas, że plany zeszły na dalszy plan...).

Na szczycie!

Zjadamy i popijamy podwieczorek i schodzimy do jaskini. O kurka, zapomnieliśmy czołówki...

Oczywiście najbardziej interesuje to córę ;)

Wejście do jaskini.

Tędy schodziliśmy.

Obok jaskini stoi konar drzewa z wielką dziuplą. Oglądamy i ruszamy w dół, to znaczy trawersujemy kopułę szczytową. Mijamy skały, które się odsłaniają i na widok stromego stoku...postanawiamy zawrócić. Zejście w śliskich butach sportowych to igranie o zjazd na czterech literach.